Bloed, zweet en …… plankenkoorts
Plankenkoorts, heb jij er last van? Op 19 augustus zag ik het programma: “Bloed, zweet en snaren 2”. In dit programma over de mensen van het Koninklijk Concertgebouworkest vertelden contrabassist Dominic Seldis en fluitiste Emily Beynon over hun plankenkoorts. Mooie verhalen, vind ik, vooral omdat het zo herkenbaar is! Je denkt vaak dat je 1 van de weinige bent die last heeft van vreselijke zenuwen voor een optreden en dan hoor je dat zelfs zulke geroutineerde grote musici er ook heel veel last van hebben!
Mensen die op het hoogste niveau muziek maken, en dan door hun horen zeggen dat ze zich regelmatig afvragen waarom ze gevraagd worden voor een soloconcert. Dat ze helemaal niet zoveel zelfvertrouwen hebben en bekennen opgelucht te zouden zijn als ze vlak voor de aanvang van het concert te horen zouden krijgen dat het niet doorging. Die denken: “had ik maar geen ja gezegd!” En de enorme druk voelen om zich continu te moeten bewijzen. Dat is niet iets wat de gemiddelde concertganger zich realiseert tijdens een optreden.
Dat deze mensen hier zo open over praten, vind ik zo goed! Juist het praten hierover en erkennen dat het er is, helpt om er goed mee om te gaan.Het is natuurlijk niet zo dat alleen musici er last van hebben. Ook (top)sporters kunnen er last van hebben. En als je op je werk een presentatie moet houden, al heb je nog zoveel passie voor het onderwerp, kunnen zeker ook de zenuwen door je keel gieren!
Het zal je dan misschien ook niet verbazen dat er onderzoek naar gedaan is, hoe je het beste met die zenuwen om kunt gaan. Toevallig las ik deze week een artikel over zo’n onderzoek.
Alison Wood Brooks besloot om te onderzoeken wat de beste reactie is wanneer je iets moet doen waar je zenuwachtig voor bent. Kun je het beste tegen jezelf blijven zeggen: “ik ben kalm”, en dus eigenlijk negeren dat je zenuwen hebt, of is het beter dat je tegen jezelf zegt:” Ik vind het zo spannend!” en daarmee je zenuwen erkennen.
Een groep mensen werd uitgenodigd om mee te doen aan het onderzoek, d.m.v.een speech voor te bereiden en deze te houden voor publiek. De ene helft van deze groep mensen kreeg de opdracht om tijdens de voorbereiding zichzelf voor te houden dat ze kalm waren. De andere helft moest steeds tegen zichzelf zeggen: ik vind het spannend!
En wat denk je?
Hoewel beide groepen nerveus waren tijdens de speech, had de groep die hun zenuwen hadden omarmd en aan zichzelf hadden toegegeven dat ze het spannend vonden, de beste prestaties geleverd. Zij voelden zich meer zelfverzekerd en konden beter omgaan met de druk. Het publiek waar de speeches voor werd gehouden vond dat deze groep zelfverzekerder en overtuigender overkwam dan de groep die zichzelf voor had gehouden zich kalm te voelen. De energie die de stress oplevert, was door de groep die de zenuwen had geaccepteerd, omgezet in energie die hielp om goed te presteren onder de druk.
Goed om te weten!
Dus, wanneer je last hebt van plankenkoorts (voor een presentatie, een examen, een wedstrijd) accepteer het! Het hoort erbij! Spanning is goed, het helpt je beter te presteren!
Veel succes!